Een voedingsetiket lezen?

Productbeschrijvingen staan meestal voor of boven de ingrediëntenlijst. Hier wordt uitgelegd hoeveel van welk ingrediënt is inbegrepen. Dit geeft veelal een beter beeld van het product dan de (vaak mooie) naam op de voorkant.

Ingrediënten hebben altijd een “absolute” volgorde. Dat wil zeggen dat de eerstgenoemde het meest aanwezig is, en van het laatstgenoemde ingrediënt het minste. Staat op een smoothie de sinaasappelsap bijvoorbeeld eerder in de lijst dan frambozen, dan zit er meer sinaasappelsap dan frambozen in.

De voedingswaarde staat meestal in een tabel. Daarin staat hoeveel kilocalorieën, eiwitten, vetten, verzadigd vet, koolhydraten, suikers en zout een product bevat, per 100 gram of per 100 ml. In sommige gevallen is er ook een hoeveelheid per portie vermeld.

Deze tabel is erg handig wanneer u wilt weten hoeveel procent van het product uit bijvoorbeeld suiker bestaat. Want het aantal vermelde grammen per 100 gram is precies het percentage. Dat helpt bij het inschatten hoe gezond een bepaald product is. Ook bij het vergelijken tussen producten onderling zijn deze voedingswaarden per 100 gram erg handig.

Tenslotte is deze tabel een hulpmiddel waarmee u stiekem door de soms moeilijke woorden bij de ingrediëntenlijst heen kunt kijken. De benamingen in de ingrediëntenlijst worden door de producent gekozen, en die kan er belang bij hebben om bijvoorbeeld niet zo openlijk ’suiker’ weer te geven.

Soms worden er dan andere woorden gebruikt (maltodextrine, sacharose en glucose-fructosestroop), waardoor potentiële kopers kunnen denken dat er geen of weinig suiker in zit. Maar in de tabel met voedingswaarden komt deze aap dan altijd toch uit de mouw – want de percentages per 100 gram liegen er niet om. Goed om te weten: een suikerklontje weegt ongeveer 4 gram. Dus het aantal grammen suiker per portie gedeeld door 4 is het aantal suikerklontjes dat u per portie 'stiekem' binnenkrijgt.

Bent u allergisch voor bepaalde stoffen of ingrediënten? Dan leest u waarschijnlijk extra kritisch.

Ingrediënten die tot een allergische reactie kunnen leiden – de zogeheten allergenen – moeten gelukkig opvallend in de ingrediëntenlijst staan. Meestal zijn ze vetgedrukt, onderstreept of in HOOFDLETTERS geschreven. Zo kunt u ze makkelijk terugvinden en leest u er niet zomaar overheen.

Hier staat hoe u het product het beste kunt bewaren. Zet uw koelkast (bij voorkeur) altijd op 4 °C, dan blijven uw producten langer goed.

Er zijn natuurlijk ook producten die u beter kunt bewaren buiten de koelkast zoals brood, bananen, tomaten en eieren.

Houdt u zich aan het voorgeschreven bewaaradvies, zodat u niet voor verrassingen komt te staan.

De houdbaarheidsdatum kan op verschillende manieren vermeld staan op een verpakking. Zo kennen we 'Ten minste houdbaar tot' (THT), wat eigenlijk betekent dat het product meestal ná de genoemde datum ook nog te consumeren is. Soms staat het er zelfs duidelijk op: 'Na deze datum: kijk, ruik en proef'.

Daarnaast wordt ook 'Te gebruiken tot' (TGT) gebruikt. Dit gebeurt bij producten die sneller bederven, zoals bijvoorbeeld vlees. Is deze datum verstreken, dan kunt u het product echt beter niet meer consumeren.

Een THT datum is dus een rekbaar begrip, terwijl u met een TGT datum wel echt rekening moet houden.

Op etiketten staan vaak veel verschillende logo’s. Let hierbij goed op! Deze kunnen officieel zijn, maar ze kunnen ook door een fabrikant zelf zijn verzonnen.

U maakt de meest betrouwbare en duurzame keuze door te letten op logo’s van topkeurmerken. Deze houden strengere eisen aan voor diervriendelijkheid, milieu of arbeidsomstandigheden.

Bij tekstuele toevoegingen als “ambachtelijk”, “volgens authentiek recept” of “vol natuurlijke ingrediënten” denkt u al sneller dat het dan wel een goed product moet zijn – en dat weet de marketingmedewerker van het product ook. Altijd slim dus om hier kritisch naar te kijken en om eventueel vragen te stellen aan de fabrikant.